W blasku adwentowych świec – niedziela druga

Tempo czasu zawrotne…

Już druga niedziela adwentu.

Na wianku płoną dwie świece.

Zapalona dzisiaj świeca, to świeca wiary.

Jakoś inaczej pamiętam adwentowy czas z wczesnych dziecięcych lat…

Czas radosnego oczekiwania na narodziny Bożego Dzieciątka.

Ileż magii i tajemnicy w sobie mieścił.

Codziennie bladym świtem, a właściwie nocą jeszcze biegałam z babcią na roraty.

Pamiętam swoje czarne zamszowe botki i to jak cudownie skrzypiał pod nimi śnieg…

Takie mieniące się i skrzące białe cudo.

Lubiłam śnieg. Wtedy lubiłam, bo był bieluteńki i leżał długo.

Dzisiejszego miejskiego śniegu chyba nie lubię, bo za szybko zmienia się w błotnistą breję, niestety.

Jeśli w ogóle jest.

Chociaż mniej było wtedy na półkach sklepowych , a i świetlne iluminacje w moim małym miasteczku były raczej skromne, to radości w oczekiwaniu było zdecydowanie więcej niż dzisiaj.

Kto mi wyjaśni ten fenomen???

Czy spojrzenie z perspektywy małego człowieka było bardziej jasne i radosne?

Dlaczego duży człowiek część tego zachwycenia gdzieś zatraca?

Kochani, mój adwentowy apel brzmi: nie zatracajmy radości, cieszmy się tak jak potrafiliśmy cieszyć się w dzieciństwie.

Dzielmy się uśmiechem, to działa.

Sprawdzałam przez cały ubiegły tydzień: od pierwszej do drugiej świecy;-)

I tu od razu przychodzi mi na myśl \”eksperymentalny sygnał dobra\”z \”Kłamczuchy\” (nawiasem mówiąc Jeżycjadę uwielbiam, chociaż teoretycznie już z niej wyrosłam, to praktycznie nie wyrosnę nigdy chyba… Czytam co jakiś czas, dowolny tom i w dowolnym miejscu, nieodmiennie zachwyca i daje ogromną dawkę optymizmu. Tym, którzy nie znają jeszcze, polecam absolutnie;-)

Uśmiech wraca zwielokrotniony. Naprawdę.

Uśmiechanm się więc do Was kochani goście i stali bywalcy świata groszków i róż;-)

Uśmiecham się i życzę Wam pięknych kolejnych, przybliżających do najpiękniejszych świąt w roku dni.