Ciągle pada;-((((( – Groszki i róże

Jak w tytule posta: pogoda nas nie rozpieszcza;-(

I w dodatku strasznie psuje mi szyki, bo już któryś raz z kolei odkładam zdjęcia plenerowe.

A czas nagli…

Dzisiaj we Wrocławiu smutno, szaro, sennie i deszczowo.

A przecież to maj, czerwiec zaraz, a pogoda, szkoda mówić…

Nie pamiętam tak chłodnego i deszczowego maja.

Aż strach myśleć o lecie, jeśli dopasuje się do pozostałych pór roku (dłuuuugaśnej zimy i mokrej, chłodnej wiosny), to chyba trzeba uciekać gdzie pieprz rośnie;-)))

Najlepiej oczywiście do Andaluzji;-)

Tam wszak rosną zachwycającej urody pieprzowce peruwiańskie i inne cuda sprawiające, że Andaluzja jest prawdziwym florystycznym rajem;-)

Na naszej giełdzie kwiatowej można go dostać jedynie w zasuszonej formie.

A w słonecznej Andaluzji pieprzowe grona zwieszają się tuż nad głowami siedzących na ławeczkach turystów;-)

Ech, tęskno mi do tego raju, zwłaszcza gdy tak ponuro za oknem.

I pogoda zawsze słoneczna.

Dlaczego nie u nas?????

Wybaczcie ten mój dzisiejszy minorowy nastrój. To dlatego, że znowu muszę odłożyć pracę w plenerze na czas bliżej nieokreślony;-(

A chciało by się w końcu sfinalizować, to co zakończone być już dawno powinno.

Cóż, może za dzień, dwa… coś się w końcu w pogodzie odnowi, odmieni, rozsłoneczni, rozjaśni.

Trzymajcie kciuki, żeby tak było.

A dla poprawienia nastroju kilka pogodniejszych zdjęć z majowego spaceru.

Wprawdzie tawuły już przekwitają, ale są takie piękne, że nie mogę się oprzeć przed pokazaniem ich Wam w pełnej krasie.

To prześliczna tawuła van Houtte\’a (Spirea vanhouttei).

Ten niewysoki, ale rozłożysty krzew w pełni kwitnienia nieodłącznie przywodzi mi na myśl wielkie porcje bitej śmietany, albo ogromne, apetyczne bezy;-))) Cóż, każdemu to, czego najbardziej pragnie;-)))

Jako wielki słodyczowy łasuch nie mogę uniknąć tego typu skojarzeń.

Kwitnące tawuły przywołują także moją ukochaną bohaterkę dziecięcych lat, Anię z Zielonego Wzgórza i jej \”Białą drogę rozkoszy\”.

Co prawda czerwonowłosa marzycielka taką nazwą ochrzciła kwitnącą aleję jabłoniową, ale parkowa ścieżka wśród bieluteńkich tawuł też na takie miano w pełni zasługuje;-)